Zwarte beer!

Dag 6:

Heerlijk uitgeslapen, we schrokken omdat we pas om 9:00 uur wakker werden. De kinderen waren nog in diepe rust. Het was al lekker warm buiten dus voor het eerst buiten kunnen ontbijten. Pas na elven gingen we op pad en dat terwijl we weer een vol programma hadden. Eerst maar ons plan aanhouden en naar Maligne Canyon, hier hebben we ruim een uur over en langs de diepe canyon gelopen. Daarna verder en een kleine stop gemaakt bij Medicine Lake, een meer dat alleen in de zomer bestaat, in oktober loopt het om de een of andere reden leeg en blijven er alleen nog maar wat modder-pools over. Eigenlijk wilden we nog naar Maligne Lake, een prachtig meer wat op vele ansicht kaarten te bewonderen is. Door tijd gebrek overwegen we om het over te slaan, het is tenslotte een doodlopende weg van 40 kilometer, die we daarna weer terug moeten rijden. We besluiten er toch naar toe te gaan, zoiets moois kun je toch niet overslaan? Wanneer we wegrijden van de parkeerplaats bij Medicine Lake, zien we een lifter staan, Paul stopt spontaan en we nemen hem mee. Het is een jonge man uit Seattle die met zijn vrouw een bergtocht van 3 dagen heeft afgelegd, en nu zijn auto op wil halen bij Maligne Lake. Hij verteld ons dat zij tijdens deze wandeltocht 3 grizzly's hebben gezien. Het schijnt dat de beren behoorlijk hoog in de bergen blijven om zich vol te eten met de bessen die nu rijp zijn. Weinig reden dus voor ze om wat lager te komen, waar wij zijn. Bij Maligne Lake vinden we gelukkig een parkeerplaats, maar achteruit inparkeren valt niet mee. Langs het meer maken we een mooie wandeling, waarbij we de grote massa toeristen weten te vermijden. Onderweg naar het meer hadden we al een mooie picknick plaats gevonden, niet druk en lekker aan een rivier, we besluiten om er op de terugweg te stoppen en onze boterham op te eten. Weer een prachtig plekje met enkele picknick tafels en er lopen diverse groundsquirls die proberen om wat eten te bemachtigen. Terwijl een moeder even bezig is met haar kinderen kruipt 1 beestje in haar rugzak en haalt er een zakje fruit uit. Moeders kan het zakje nog net op tijd afpakken, maar de groundsquirl gaat er niet met lege pootjes vandoor en even verderop gaat hij genieten van zijn gestolen stukje appel.
Net op het moment dat we willen gaan, komen er mensen die ons vertellen dat ze zojuist een zwarte beer hebben gezien die de weg is overgestoken en nu waarschijnlijk richting het water gaat, en dus aan de overkant van de rivier waaraan we zaten water zal komen drinken. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij in de bosjes blijft zitten en voorlopig niet meer ten tonele zal verschijnen. Wat doen we nu? Wachten in de hoop dat hij naar de rivier komt? Ons plan aanhouden en verder rijden of aanrijden in de richting waar we vandaan kwamen en waar de beer gezien is? We besluiten het laatste te doen en na nog geen 50 meter staat er al een andere camper stil, wij stoppen ook en zoeken met z'n allen, maar zien niks. Ondertussen stapt de chauffeur van de eerder gestopte camper uit en komt ons vertellen dat hij een zwarte beer in de bosjes heeft gezien, ik heb mijn twijfels of het wel veilig is, maar stap toch uit. Ik volg de man, hij wijst nog en zegt dan, no he is gone...... Wat een teleurstelling, en nu rijden we ook nog in de verkeerde richting! Verderop keren we op de weg! Als we weer in de buurt zijn van de vorige stopplaats, staat er een grote touringcar met alarmlichten aan, dat betekend stoppen!!! En jawel, daar zien we iets bewegen in de bosjes, het blijkt de zwarte beer te zijn, die een beetje paralel aan de weg in tegenovergestelde richting loopt. Paul krijgt orders om zover mogelijk in de achteruit te gaan, zodat we het beest zo lang mogelijk kunnen volgen. Helaas komen er al gauw anderen achter ons te staan dus we zullen vanuit deze positie moeten kijken, filmen en foto's maken. Terwijl de kinderen en Ellen via de achteruit de beer volgen, zien zij dat de beer tussen enkele auto's door de weg over gaat steken, fantastisch! Even later verdwijnt hij aan de andere kant van de weg in de bosjes. Geweldig, naar dit moment hebben we al die tijd uitgekeken!
Nu kunnen we met een gerust hart verder rijden, onze dag kan niet meer stuk, op naar Mount Robson! Dit is de hoogste berg van de Canadese Rocky Mountains, en hier is onze camping. We krijgen een extra uurtje omdat we de tijdzone passeren. Bij het binnen rijden van de camping staat een klein bordje met uitleg over het zelf registreren, hieronder een bordje met naam en plaats nummer van de gereserveerde plekken: Banziger nr. 19, leuk. Ons plekje ligt mooi afgelegen in een hoekje, het enige nadeel is dat we redelijk dicht bij de Highway liggen. We kunnen naar de rivier wandelen waar weer driftig naar goud gezocht wordt. Na de schemering wordt het vuur nog opgestookt en marshmallows geroosterd. Opeens horen we allemaal het geluid van een krakende tak achter ons, maar het is ondertussen te donker om iets te zien. We bedenken dat het veiliger is om in de camper te gaan zitten, vluchten dus. In de camper worden de spannendste verhalen verteld zodat eigenlijk niemand meer naar buiten durft, maar helaas liggen daar nog spulletjes die binnen moeten voor de nacht.

Raadsel voor Erwin: degene die naar buiten ging was dezelfde als degene die het niet zo prettig vond op het glazenwandelpad......